2. Þakið brennur

The roof,
the roof,
the roof is on fire

segir í smell sem heyrist oft á öldum ljósvakans.

Nú er okkur í fersku minni þegar kviknaði í þakinu á Höfða. Skelfileg tilhugsun þegar þakið brennur. Á stuttri stundu getur allt húsið fuðrað upp ef ekki tekst að slökkva eldinn með snarræði.

Það fór allt vel með Höfða - sá eldur var slökktur.

En okkur finnst að ríkið okkar sé verr sett. Hér logar eldur, það er eins og þakið brenni, og þetta er ónotaleg tilhugsun. Við vitum ekki hvernig úr þessu mun rætast, og það fyllir okkur óhug. Kannski reynum við bara að ýta þessari hugsun frá okkur og segja nógu oft: Þetta bjargast. Því áhyggjur gera okkur ekkert gott.

Þakið,
þakið,
þakið það logar

sagði slagarinn.

En það merkilega er að skáldinu finnst það bara gott. Vá! Hér er sko eldur í lagi!

Er ekki allt í lagi með þennan náunga? Datt hann á stein og rotaðist? Hvernig getur það verið gott að þakið sé að brenna?

Í ljós kemur að skáldið hugsar sér óeiginlegan eld, líkingin er: Hér er sko líf í tuskunum.

Meira um það síðar. Næst veltum við því upp hvort þessi eldur sé af hinu góða.

Framhald af "Áttu eld?" (Mbl. 2. okt. '09)

og birtist í Mbl. 11. okt. '09.